Picastro - Become Secret

 Tου φάνηκε ότι χτύπησε το τηλέφωνο. Σήκωσε το ακουστικό. Πολλοί λένε ότι το σήμα του τηλεφώνου είναι σε ΛΑ η ΛΑ# καμιά φορά.Θυμήθηκε πως κάπως έτσι προσπαθούσε να κουρδίσει τη κιθάρα του κατά το παρελθόν.Πάπαλα...το τηλέφωνο δε χτύπησε ποτέ!Έμεινε λίγο με το ακουστικό κολλημένο στο αυτί,κι απογοητευμένος γύρισε πάλι τα μάτια του στην οθόνη του ηλεκτρονικού του υπολογιστή.Η γκόμενα στη ταπετσαρία φάνηκε να του κλείνει το μάτι.Περίεργο...την έχει ποστάρει εκεί κανα τριάρι χρόνια τώρα και ποτέ μα ποτέ,όσο κι αν παρακαλούσε,όσο κι αν εύχονταν να κάνει μια κίνηση,ένα νεύμα...κάτι που να του δείχνει πως είναι ζωντανή και όχι ένας σωρός στοιβαγμένα πίξελς, ποτέ δεν έκλεισε μάτι,ποτέ δεν έκανε τη παραμικρή κίνηση.Ποτέ δε του 'δωσε το δικαίωμα να ελπίζει πως η σχέση τους μπορεί να ομορφύνει ακόμα πιο πολύ...

-Κάναμε λάθη,είπε

-Το ξέρω,απάντησε

-Τί θες από μένα;Τόσα χρόνια μια στην αναμονή μια στο στάντ μπάι...τόσα χρόνια ακούω τις μαλακίες σου για έρωτα κι αγάπη κι υπομένω καρτερικά την ώρα και τη στιγμή που θα κλείσεις τα παράθυρα και θα μου δώσεις ελάχιστη σημασία,είπε σε έντονο ρυθμό τινάζοντας τα μαλλιά της.

-Έκανα λάθη...

-Τι θες από μένα;

-Διάολε εσύ τι θες;Κι από πότε μιλάνε τα πίξελς;

-Εσύ μου δωσες ζωή.

-Κι εσύ παίρνεις τη δική μου.

-Να παντρευτούμε...

-Όχι

-Κάναμε λάθη και οι δύο...

-Το ξέρω το είπα πρώτος...

-Χτίσαμε παλάτια...κάναμε και κακοκατασκευές...

-Η στέγη μπάζει...

-Τα παράθυρα τρίζουν...είπε βάζοντας και πάλι το τσιγάρο στο στόμα της.

-Άσε με να επανορθώσω.Εσύ ήσουν πριν στο τηλέφωνο έτσι;

-Όχι!

-Δε μπορώ να καταλάβω...

-Εγώ ήμουν κάποτε που έκανα τα παράθυρα να χαμογελούν...

-Δεν υπάρχεις...

-...εγώ έδινα ψυχή στα χέρια που σου χάιδευαν τα μαλλιά...εγώ έκανα τόσο γλυκές τις φωνές των κοριτσιών σου...
-Σκάσε,φώναξε!
-Τα 'χεις χαμμένα έτσι;Αλλά κατά βάθος ξέρεις πόσο δίκιο έχω.
 Τον κοίταξε για περίπου δυο λεπτά μες τα μάτια,ξόδεψε και τη τελευταία τζούρα του τσιγάρου της.Το πέταξε στη μοκέτα και το πάτησε με στυλ.Γύρισε πάλι στην οθόνη και έμεινε εκεί ακίνητη και πάλι.
 Αυτός επισκεύασε τη στέγη,κρέμασε και πάλι στα παράθυρα χαμόγελα κι όποτε περνάει από την αναμμένη επί 24ώρου βάσεως οθόνη του υπολογιστή του,της πατάει το μάτι.
 Εκείνη μέχρι σήμερα που σας μιλάω παραμένει κολλημένη εκεί,ένα μάτσο πίξελακια κατάλληλα αρμολογημένα το ένα με το άλλο σε φάση μοναδική.

Get it
My Space