Προσπαθώ να μεταφέρω την εμπειρία μου αυτή χωρίς να προσθέσω περιττές λεπτομέρειες (πόσα ήπιαμε και σε τι ρυθμούς βάραγε η καρδιά απ τους νταλγκάδες),αλλά δε γίνεται.Περάσαμε ρεμάλια...πως να το κάνουμε;
Μακάρι να γύριζα για λίγο το χρόνο λίγο πίσω ρε.Πραγματικά μου λείπει αυτό.Να γαμάω τον οργανισμό μου χωρίς να σέρνομαι την υπόλοιπη βδομάδα...μακάρι!Αλλά δε παίζει.Και δεν είμαι καν τριάντα.Καλά άσε που οι Sonic Youth δεν υπάρχουν πια.Μαλάκα το διέλυσαν οι Sonic Youth.Σοκ κι έτσι.Φαντάσου παίζω μουσική δυο τρεις φορές τη βδομάδα και αποφεύγω να τους βάλω ένα κομματάκι έστω.Με θλίβει το γεγονός.Πονάει.
Τελικά η μαλακία στη μουσική ξεκινάει εκεί που καταλαβαίνεις ότι μερικές μπάντες τις έχεις ανάγκη.Κι αυτές σε κλάνουν.Μεγάλη μαλακία.Και οι WU LYF το διέλυσαν ε;Ισοπέδωση.
Ευχαριστώ SD
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου