Savages - Silence Yourself (2013)

 Ο εγκέφαλός μου περιβάλλεται από κάτι νεόδμητα ψηλά τείχη.Πρώτη φορά έχει περιοριστεί η έκφρασή μου σε σημείο που δε  μπορώ να γράψω πια τίποτα.Η όποια απόπειρα το τελευταίο καιρό καταλήγει τροφή για τους κόρακες.
 Μακάρι να μπορούσα να τη κάνω να μιλήσει.Μιλάω γι αυτή το σάπια μάζα που εγκλωβίστηκε εκεί μέσα.Είναι μαλακία να μην έχεις κάτι να πεις.
 Με «πιάνω» κάτι στιγμές,εκεί μεταξύ ύπνου και ξύπνιου,που προσπαθώ να συνομιλήσω μαζί της,αλλά η μόνη απάντηση που παίρνω είναι ένα αδιάκοπο βουητό.Είμαι σίγουρος πως μέχρι να τη κάνω να μιλήσει,τίποτα καλό δε θα συμβεί.

 Γάμησέ με με τη γκρίνια μου.Από την άλλη αν σταματήσω να γκρινιάζω θα πρέπει να γράψω κάτι γι αυτό το δίσκο.Δύσκολο.Θα προσπαθήσω...

 Νομίζω ότι καλύτερο άκουσα εδώ και καιρό.Έχει αυτή τη μαυρίλα της δεκαετίας που αφήνω σε κανα δυο μήνες πίσω.Κακά τα ψέμματα η καλύτερη φάση στη ζωή μας είναι το διάστημα που μεταξύ της ηλικίας των είκοσι και των τριάντα.
 Πάλι για μένα γράφω ρε μαλάκα.
 Πάμε πάλι.
 Θα έπρεπε να χουν φάει λιγότερο σπρώξιμο οι Savages ρε.Έτσι για το πιο αποκλειστικό της φάσης.Είναι καλύτερο το παραμύθι του underground για τον indie ακροατή.Την ώρα που αυτές λοιπόν παίζαν live στο BBC πριν καλά καλά κυκλοφορήσουν κάτι,εμένα μου γάμαγαν αν όχι την αποκλειστικότητα,τη τεράστια χαρά του να γνωρίζω μια μπαντάρα της οποίας το κορυφαίο σε hits youtube βίντεό της θα χει μονάχα κανα δυο χιλιάδες views.Indie εγωισμός κι έτσι.Πάρε μαλάκα μπάντα.Την ήξερες;Όχι;
 Πφφφ ότι παπαριά και να γράψω ένα πράγμα δε θα αλλάξει κι αυτό είναι το τεράστιο μέγεθος της μπάντας,του δίσκου...
 Χωρίς να ακούω κάτι καινούργιο,ακούω αυτό που μου χε λείψει τόσο πολύ ρε φίλε.