I Fear What is to Come Part II
Πάει καιρός τώρα που δε μπορεί να λύσει τους γρίφους που σκάνε σαν πυροτεχνήματα στο μικρό του κεφάλι.Κάθεται στο γραφείο του ακούγοντας το καινούργιο δισκάκι των Flaming Lips,καταπίνοντας περιστασιακά ένα-ένα από τα αντικαταθλιπτικά του.Μετράει στα δάχτυλα του ενός χεριού πια,τις συναντήσεις του με κείνη.Μία,δύο,τέσσερις φορές το χρόνο...
«Όλα θα πάνε καλά» του χε πει.«Όλα θα πάνε καλά».Μ ένα sms αλήστου μνήμης.Απόψε όμως τα λαμπάκια σε σχήμα ρόμβου που είχε αγοράσει από τα Jumbo έχουν άλλη γνώμη.Κρέμονται από το τοίχο του μικρού του δωματίου και τον περιγελούν.Τυλίγουν το καλώδιο που τα ενώνει γύρω απ το λαιμό του.Η οθόνη του υπολογιστή αναβοσβήνει και μικραίνει.Γίνεται κι αυτή ένα μικρό λαμπάκι στο μέγεθος που έχουν τα μάτια της.«Απόψε όμως τίποτα δε πάει καλά μωρό μου»!Της απάντησε με κανα δυο χρόνια καθυστέρηση.Σαν εδώ και δυο χρόνια να περίμενε στη στάση το γαμημένο λεωφορείο.
«If you go I will surly die»...«I will surly surly die»...«I will surly die die».«If you go».
Αυτός ξέρει.Εμείς δε μπορούμε να μεταφράσουμε.Ούτε να κατανοήσουμε μπορούμε.Πως είναι να περιμένεις στη στάση το λεωφορείο κι αυτό να μην έρχεται ποτέ.Πως είναι να περνάνε μερικές δεκάδες λεωφορεία όλο αυτό το καιρό μπροστά σου και να μη χαμπαριάζεις.Πως είναι να μένεις πιστός στο δικό σου δρομολόγιο,να μην επιλέγεις να πας λίγο παρακάτω έστω,παίρνοντας το προηγούμενο η το επόμενο.Όλα «προηγούμενα» κι «επόμενα» είναι.Αφού δεν έρχεται ποτέ.Το δικό σου.Έτσι!
Άνοιξε πανικόβλητος το κουτί με τα Prozac.Τσίμπησε άλλο ένα.Μια σταγόνα ιδρώτα κύλησε από το μέτωπό του κι έσκασε στο τζάμι του γραφείου κάνοντας ένα εκκωφαντικό splash.Κοίταξε έξω στο μπαλκόνι και του φάνηκε πως την είδε να περνάει.
«Πες μου ένα ψέμα ν αποκοιμηθώ» της φώναξε.Κι ακούστηκε η ηχώ του σαν απάντηση...«αποκοιμηθώωωωω»...
«Όλα θα πάνε καλά» του χε πει.«Όλα θα πάνε καλά».Μ ένα sms αλήστου μνήμης.Απόψε όμως τα λαμπάκια σε σχήμα ρόμβου που είχε αγοράσει από τα Jumbo έχουν άλλη γνώμη.Κρέμονται από το τοίχο του μικρού του δωματίου και τον περιγελούν.Τυλίγουν το καλώδιο που τα ενώνει γύρω απ το λαιμό του.Η οθόνη του υπολογιστή αναβοσβήνει και μικραίνει.Γίνεται κι αυτή ένα μικρό λαμπάκι στο μέγεθος που έχουν τα μάτια της.«Απόψε όμως τίποτα δε πάει καλά μωρό μου»!Της απάντησε με κανα δυο χρόνια καθυστέρηση.Σαν εδώ και δυο χρόνια να περίμενε στη στάση το γαμημένο λεωφορείο.
«If you go I will surly die»...«I will surly surly die»...«I will surly die die».«If you go».
Αυτός ξέρει.Εμείς δε μπορούμε να μεταφράσουμε.Ούτε να κατανοήσουμε μπορούμε.Πως είναι να περιμένεις στη στάση το λεωφορείο κι αυτό να μην έρχεται ποτέ.Πως είναι να περνάνε μερικές δεκάδες λεωφορεία όλο αυτό το καιρό μπροστά σου και να μη χαμπαριάζεις.Πως είναι να μένεις πιστός στο δικό σου δρομολόγιο,να μην επιλέγεις να πας λίγο παρακάτω έστω,παίρνοντας το προηγούμενο η το επόμενο.Όλα «προηγούμενα» κι «επόμενα» είναι.Αφού δεν έρχεται ποτέ.Το δικό σου.Έτσι!
Άνοιξε πανικόβλητος το κουτί με τα Prozac.Τσίμπησε άλλο ένα.Μια σταγόνα ιδρώτα κύλησε από το μέτωπό του κι έσκασε στο τζάμι του γραφείου κάνοντας ένα εκκωφαντικό splash.Κοίταξε έξω στο μπαλκόνι και του φάνηκε πως την είδε να περνάει.
«Πες μου ένα ψέμα ν αποκοιμηθώ» της φώναξε.Κι ακούστηκε η ηχώ του σαν απάντηση...«αποκοιμηθώωωωω»...
