Το βαγόνι μύριζε απαίσια.Μάλλον έφταιγαν τα παλιά δερμάτινα καθίσματα και ο κολλημένος στερεός ιδρώτας των επιβατών που φιλοξένησαν οι ίδιες θέσεις,το ίδιο βαγόνι.
Άνοιξε ένα φλασκί βότκα που είχε για συντροφιά στο ταξίδι."Ποιος ξέρει ρε πούστη μέχρι που θα με βγάλει" σκέφτηκε και ευχήθηκε να μην αναγκαστεί να αγοράσει άλλο τουλάχιστο μέχρι τη Μόσχα.Εκεί θα έπινε γνήσια Ρωσική pure δυνατή βότκα.
Απ το παράθυρο τα τοπία εναλλάσσονταν με απίστευτη ταχύτητα το ένα το άλλο.Κάθε τοπίο μοναδικό.Σα τις παλιές ερωμένες.Σχεδόν κάθε φορά που ανοιγόκλεινε τα μάτια του προέκυπτε και μια διαφορετική πρώην...Συνέχισε να το κάνει αυτό μέχρι που οι εμπειρίες του στέρεψαν.Τα τοπία συνέχισαν να βομβαρδίζουν το μυαλό του με εικόνες.Δάση,βουνά,πλατάνια παντού η φύση.Αυτοκινητόδρομος και παντού πολιτισμός.
Η βότκα έφτασε στα μισά της πριν καλά καλά προσεγγίσουν τα σύνορα.Της έριξε μια ματιά και αφού κατάλαβε ότι παρά την υπερπροσπάθεια δε θα καταφέρει με τίποτα να ξαναγεμίσει την επόμενη φορά το φλασκί του στη Μόσχα -αντίθετα προλάβαινε να του κάνει τουλάχιστο τέσσερα γεμίσματα μέχρις ότου φτάσει εκεί- τη σήκωσε ψιλά και άφησε να κυλίσει η υπόλοιπη μισή στο στόμα του αβασάνιστα.
Άρχισε να πλάθει ιστορίες έτσι για να ξεχαστεί,αφού δε κατάφερε ποτέ να ανταλλάξει λέξη με κανέναν από τους συνεπιβάτες του.Του πέρασε η ιδέα ότι ήταν ένας ακόμη μαλάκας που έμπαινε στο τρένο παραμυθιάζοντας τον εαυτό του πως θα ξεχάσει και πως αν κάνει όλα όσα του είπε ο ψυχίατρος όλα θα πάνε καλά."Έλα μωρό μου,μη κυλήσεις πάλι.Όλα είναι παρελθόν".Έκλεισε τα μάτια του και σκέφτηκε πως η επόμενη αγαπημένη του θα μοιάζει με την εικόνα που θα δει απ το παράθυρο όταν αποφασίσει να τα ξανανοίξει.
Έμεινε έτσι για ώρες,μέρες,χρόνια.Ακόμη και τη στιγμή που σας μιλάω είναι εκεί με τα μάτια κλειστά,κι πλάθει όνειρα με τις πλαστές εικόνες που γεννάει ο εγκέφαλός του πια.Συνειδητά επέλεξε να συνεχίσει αυτό το ταξίδι για πάντα.Συνειδητά επέλεξε να μη κλέψει κρυφοκοιτάζοντας στο μέλλον.Ούτε καν για κείνη.Ποια θα είναι;Πως θα μοιάζει;Ένα σημάδι έστω.
Όχι!Ίσως γιατί μάλλον δε τον νοιάζει πια.Η γιατί ποτέ δε τον ένοιαζε αυτό πραγματικά.Ίσως γιατί το αναπόφευκτο είναι πάντα πιο σκληρό κι από το κόσμο που δεν θα αλλάξει ποτέ.
Το τρομακτικό φαντασιόπληκτο συμπέρασμα είναι πως η μοίρα κι εκείνος υπάρχουν.Κι αυτός και η μοίρα του.Το θέμα είναι ποιος τελικά ορίζει ποιον;
"Έχεις τη δύναμη μωρό μου...μην ανοίξεις τα μάτια ακόμα...δως μου λίγο χρόνο.Κοιμάσαι;".
ΥΓ:Φχαριστώ για όλα.Αγαπάμε 2L8.Καλή τύχη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου