Η μελαγχολία στολίζει τους τοίχους
Κι εσύ στο κέντρο του δωματίου
Στέκεσαι
Σα το πιο μελωδικό ρε μινόρε που ακούστηκε ποτέ
Με κοιτάς
Κι έχεις ζωγραφισμένο ένα τατουάζ στα μάτια
Μια παπαρούνα
Κι ένα απροσδιόριστο «θέλω»
Γυμνή,με τις ρώγες σου σε έπαρση
Με τη φωνή σου τρεμάμενη
Να χορεύει γύρω παντού
Με την ανάσα σου
κατακτητή
Λίγο πριν την άλωση
Του τελευταίου μου κάστρου
Και γω στη γωνιά στο κρεββάτι
Ένας ερωτευμένος μπάσταρδος
Με το αίμα μου να κυλάει στις φλέβες που πετάγονται απ το λαιμό σου
σα τα στολίδια της άνοιξης
Στέκομαι εκεί ανίκανος
να εξηγήσω τη μετάπτωση της συνείδησης μου
την αλλοτρίωση των συναισθημάτων
τη καύλα της αμέσως επόμενης σκηνής
Σ αυτό το παράλογο θεατρικό έργο
Σε λίγο,θα ερμηνεύω το ρόλο μου
Πιο πειστικά από ποτέ
Με την ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει
τη μετενσάρκωση του «είναι» μου
σε βυθισμένο πλοιάριο ανοιχτά της Καραϊβικής
Εμπνευσμένα ανέμπνευστος
ευλογημένα ικανός
να ξεσκίσω τις σάρκες σου από πόθο
βάζοντας τα με τα κύματά σου
κι αμέσως μετά
αποπροσανατολισμένος και κατακερματισμένος
να εξερευνήσω το βυθό σου
μέχρι να πέσουν τα φώτα
λίγο μετά την ήττα της αποψινής αυλαίας.
ΥΓ:Αν δεν είσαι όσο κλαψομούνης είμαι εγώ μην ακούς το δισκάκι.
2 σχόλια:
τι να πω γι αυτο το σιντι;
Έχω κολλήσει στο κομμάτι "252"
Thanks to you :)
Δημοσίευση σχολίου