Ceremony - Zoo (2012)

 Δε ξέρω γιατί τα πάντα συνήθως ξεκινάνε μια γενιά πριν από σένα.Έχουμε μάθει να βρίζουμε τη προηγούμενη γενιά.Για όλα τα δεινά αυτή φταίει.Εν προκειμένω η γενιά του Πολυτεχνείου.Επαναστάτες-Αποστάτες.Και γι αυτούς οι παλιότεροι φταίγαν.Οι πατεράδες τους.Που πίναν ούζο στο καφενείο και συνθηκολογούσαν με τη Δεξιά.Λες και μεις θα κάνουμε το αντίθετο γαμώτο.Και δεν είναι μοιρολατρία.Είναι ρεαλισμός.Να μπορείς να αναγνωρίσεις το προορισμό σου και να σέβεσαι την ιστορία,είναι ρεαλισμός.
 Οι Ceremony δε κολλάνε πουθενά σε όσα ανέφερα παραπάνω.Είναι οι πλέον ρομαντικοί της φάσης.Έχω ξεσκίσει το δισκάκι όμως,γιατί μου δίνει αναμνήσεις.Όχι τόσο γεγονότων,όσο ονείρων.Τελικά ίσως είναι μαλακία να «δίνεσαι» ολοκληρωτικά στα όνειρά σου.Ειδικά όταν αυτά είναι καταδικασμένα να μείνουν για πάντα όνειρα.
ΥΓ:Σόρυ για τις πολλές μικρές προτάσεις.Λέξεις που βγαίνουν με το στανιό...