2:54 - 2:54

 Εξάρχεια μια δεκαετία και κάτι πριν.Σκαστός από το σπίτι στο Αγρίνιο.Κι ο λόγος ήταν ένα sms που φώτισε την οθόνη ενός Nokia 3210 που είχα τότε (τι κινητάρα ρε πούστη)!
 Το μήνυμα έλεγε "Δεν είμαι καλά.Νομίζω θα πεθάνω".
 Δε ξέρω γιατί μπήκα στο πρώτο λεωφορείο.Γιατί δεν ενημέρωσα ποτέ τους δικούς μου,οι οποίοι έντρομοι με παίρναν απανωτά τηλέφωνα την ώρα που εγώ μαζί της,σε κάποιο χώρο η μια κατάληψη,μεταξύ φθοράς και αναρχίας, βυθιζόμουν  σε σκηνικά και καταστάσεις επίπονες η και πιο επίπονες,όσο νύχτωνε κι όσο περνούσαν οι μέρες και οι νύχτες και η τρύπα στα στομάχια μας δεν έλεγε να κλείσει.
 Εκείνες οι γαμημένες στιγμές, ερωτευμένοι, πάσχοντες από κατάθλιψη και δε ξέρω τι ακόμη...Ντττταααχχ...
 Δε μπορώ να μπω στη διαδικασία να δικαιολογήσω το πως έχω συνδέσει αυτό το δισκάκι με το τότε.Πάνε και τόσα χρόνια.Μάθαμε να κλείνουμε τις πληγές μας.Η μήπως όχι;Η μανταρισμένη επιφάνεια δε ταυτίστηκε ίσως ποτέ με την επούλωση της γαμημένης αγριότητας των συναισθημάτων της νιότης.