Her With The Green Dress - 2012 Favs

My 2012 Favs

 Μιας και τελειώνει και αυτή η χρονιά --και Δόξα τoν μεγαλοδυναμο επιβιώσαμε και από το τέλος του κόσμου για πολλοστή φορά-- βρήκα την ευκαιρία να σας γράψω για τους αγαπημένους δίσκους της χρονιάς που φεύγει. Υποκειμενική καθαρά λοιπόν η επιλογή των συγκεκριμένων άλμπουμ, είναι "δισκάκια" -όπως λέει και ο φίλτατος Scary Rabbi- που προσωπικά άκουσα περισσότερο και αγάπησα μέσα στο 2012. Η αλήθεια είναι πως η χρονιά που φεύγει ήταν πολύ καλή από μουσικής άποψης με κυριότερο χαρακτηριστικό για μένα, την επιστροφή του ήχου της Garage,που συντελείται γενικότερα τα τελευταία χρόνια, και την αναβίωση της μέσα από εξαιρετικούς αρτίστες του είδους όπως ο Ty Segall και ο John Dwyer των Thee Oh Sees (Long Live San Francisco!) . Ξεκινάμε λοιπόν:

Allah-las - Allah -Las : Ο δικός μου πιο πολυπαιγμένος δίσκος για φέτος. Με λίγα λόγια, επιστροφή στα '60ς , και καλοκαιρινή διάθεση.Αρπάξτε το surf σας και βουρ για τη θάλασσα! 

 

Tame Impala - Lonerism : Ψυχεδέλεια και μόνο! δε νομίζω να μας έχουν απογοητέυσει ποτέ οι κύριοι απο την μακρινή Αυστραλία.

 

Melody's Echo Chamber - Melody's Echo Chamber : Ντεμπούτο άλμπουμ απο την διδα Melody Prochet ,σε παραγωγή του κυρίου Κevin Parker των Tame Impala. Ο δίσκος θα μπορούσε να ήταν B-sides του Lonerism (βλ. απο επάνω)

 

DIIV - Oshin: Μυρίζει καλοκαίρι και νοσταλγία θαρρώ. Πολύ ωραίες κιθάρες,αναμφισβήτητα ο ήχος των 2-3 τελευταίων ετών.
 

Mac DeMarco - 2: Ανάλαφρες συνθέσεις, πιασάρικα riffs και στίχοι με...νόημα! Αξίζει να ακούσετε την 2η(; νομίζω) προσπάθεια του κυρίου DeMarco.


  

Ty Segall - Twins : Τι να πεί κανείς για τον κύριο Ty Segall! Δυο άλμπουμ και μια συνεργασία μέσα σε μια χρονία. Ανάμεσα στο Slaughtrhouse και Twins διαλέγω με διαφορά το Twins. 

Ty Segall & White Fence - Hair : (βλ. επάνω) Είπαμε επιστροφή στα 60'ς για τους λάτρεις του είδους. Δε χρειάζεται να ξέρετε τίποτα παραπάνω!! Προσηλυτιστείτε...

Nick Waterhouse - Time's all gone : Επιστροφή στα 50'ς και τα 60'ς εδώ με τον Nick και την παρέα του. Απαραίτητος δίσκος για τους νοσταλγούς των περασμένων  δεκαετιών.

      
Jake Bugg - Jake Bugg: Ο νεαρός απο την Αγγλία κατάφερε να κάνει έναν Αλφα ντόρο γύρω απο το όνομα του,δικαιολογημένα κατά την άποψη μου γιατί και η φωνή του θυμίζει κάτι απο Bob Dylan  αλλά και ο τρόπος με τον οποίο τραγουδάει για τη ζωή και τα...μικρά καθημερινά προβλήματα.

Soft Moon - Zeros: Διαφορετική επιλογή απο τα προηγούμενα,αλλά αξίζει πολλά ακούσματα ο δίσκος των Soft Moon. Δεν ξέρω αν ξεπερνάει τον 1ο τους δίσκο αλλά η προσπάθεια τους είναι εξίσου σημαντική.