The Coathangers - Larceny & Old Lace

 Ήταν σίγουρη πως έχει άδικο.Πως αυτό το στυλάκι δε κουμπώνει με το δικό του.Ήταν η γυναίκα που ήθελε να χάνεται συνέχεια στα όνειρά της.Να μη μπορεί να τη βρει κανείς.Έδιναν μια νότα ελευθερίας στη γαμημένη ζωή της.Εκείνα τα όνειρα.Εκείνα τα ταξίδια και τα ξενύχτια στο νησί,πέρα από κάθε δέσμευση και κάθε μορφής εσωστρέφεια.
 Μισό λίτρο vodka και ηρεμιστικά χάπια.Μ ένα τέτοιο κοκτέιλ έμοιαζαν τα όνειρά της.
 Και γω στεκόμουν μπάστακας στο ξύπνιο της,κρατώντας στο αριστερό χέρι μια απαγορευτική πινακίδα πιο γελοία από κείνη τον σχολικών τροχονόμων και στο δεξί ένα φαλλό.Κι άρχισα να παριστάνω το κρικάκι που κρεμόταν απ τη μύτη της.Πιο αστείος και πιο γραφικός από κείνο το τατού που της χτύπησε εν μέσω αβάσταχτης συναισθηματικής φόρτισης εκείνος ο πάνκης,τότε που κοιμόταν στις καταλήψεις.
 Τώρα κάθομαι μόνος μπροστά στη κάτασπρη οθόνη και ρίχνω λίγο πράσινο στη παλέτα της για νανούρισμα.
"Κοιμίσου αστρί//κοιμίσου αυγή//κοιμίσου νιο φεγγάρι...".
ΥΓ: Σπέσιαλ Θενκς στο κύριο Σπάιραλ για τη πάσα.