Royal Baths - Better Luck Next Life (2012)

 Είναι κάτι φάσεις που δε παλεύονται γαμώτο.Με τίποτα όμως.Παρόλα αυτά είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νομίζω δε θα θελα «να τη κάνω».Δε θεωρώ τον εαυτό μου αδικημένο ούτε πιστεύω πως θα πρεπε να ζω σε μια άλλη,διαφορετική εποχή.
 Παλιά μ άρεσαν πολύ τα 80's.Και τα 70's-60's-50's (μία λέξη).Αλλά τα 80's γαμώτο ήταν η εποχή που θα θελα να προλάβω να τη ζήσω σαν έφηβος.Τουλάχιστο σαν έφηβος.Νομίζω όλα ήταν πιο όμορφα τότε.Από μουσική,ρούχα,εξέλιξη, επιβίωση.Όλα πιο προσβάσιμα στον απλό καθημερινό τύπο (σ εμένα ναι) και πιο cult,πιο cult ρε πούστη!Ακόμη κι ο Παπανδρέου εκείνος ήταν πιο cult από τον τώρα.Αίσχος...
 Ίσως για όλα αυτά φταίει η προσπάθεια να γίνω «αποδεκτός» από φίλους,αφού οι περισσότερες παρέες μου ήταν πάντα κάπως μεγαλύτερα σε ηλικία όντα και άρα είχαν άλλες παραστάσεις από μουσική,σινεμά,ροκ πλέισιζ,μπάντες κλπ. σε σχέση με μένα.
 Κάπου εκεί ταυτόχρονα με την αφραγκία που μου έχει περιορίσει ακόμη και το πόσο θα καπνίσω αυτή την εποχή,έσκασε αυτό το δισκάκι.Το κομμάτι Faster,Ηarder συγκεκριμένα.Δωράκι από φίλο.Από κείνο το κωλόπαιδο που παρακαλάω να γράφει στο μπλογκ μου,να μη πηγαίνει χαμένη η τόση μουσική που αντιλαμβάνεται με τις ευαίσθητες κεραίες του.Γάμα το.Δε πείθεται.Πάλι καλά που κάνει καμιά καλή πάσα.Τι λέγαμε;Έσκασε το δισκάκι...κι ακούστηκε μια φωνή από μέσα μου,μια φωνή που μου έσκισε το στήθος γαμώτο.
-80's θες ρε μαλακισμένο;Πάρε λίγο...πάρε κι άλλο.Πόσο αντέχεις;Πόση αλήθεια αντέχεις;Πως σκατά θα τα βγαζες πέρα στα 80's;Ποιος νομίζεις είσαι που θα τα βγαζες πέρα με τα βίτσια των 80's.Μετά τα 80's δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από τύψεις.Ρώτα αυτούς που έζησαν.
 Αυτά είπε.Κι έσβησε.Μαζί με μένα έσβησε. Σωριάστηκα στο πάτωμα.Γελώντας. Γελώντας. Γελώντας.
 «Καλύτερα στο τώρα» σκέφτηκα, κοιτώντας παράλληλα τη φλεγόμενη Αθήνα Κυριακή βράδυ στο παράθυρο της έγχρωμης TV μου.