KXP - II

 Μπορώ να αρχίσω να κλαίω άνετα για τις επόμενες ζωές μου.Γι αυτή εδώ όχι.Τουλάχιστο όχι όσο θα είμαι ακόμη στο standbye για πράγματα που ΘΑ κάνω.
 Από τότε που θυμάμαι τον εκπληκτικό εαυτό μου,περιμένω κάτι.Με τυχαία χρονολογική σειρά,ανυπομονούσα να πάω σχολείο,να γαμήσω,φαντάρος,να δουλέψω,να γράψω ένα μυθιστόρημα,να πάρω ναρκωτικά...Κάποια απ αυτά τα σκηνικά ήρθαν,έφυγαν και δεν έμεινε τίποτα.Κάποια άλλα είναι ακόμη εδώ και μ έχουν στο «περίμενε» και στο «θα».ΘΑ γίνουν καλύτερα τα πράγματα.ΘΑ γαμήσει κι ο φτωχός.Υπάρχει σα παροιμία και σα σκέψη πως να το κάνουμε;
 Μπορεί και να γίνει.Ακόμη κι αν δε ζούμε στη χώρα των θαυμάτων.Ακόμη κι αν δεν είναι η φάση φτιαγμένη για τον πτωχό.
 Μαλακίες ρε.Για να λέω την αλήθεια δε ξέρω τι με πάει παρακάτω.Μερικές φορές νομίζω πως στέκομαι για χρόνια στην ίδια στάση,περιμένοντας το ίδιο λεωφορείο που δεν έρχεται ποτέ.
 Έχω την ανάγκη να αλλάξω πράγματα στη φάση μου.Τη δύναμη παίζει να μη τη βρω ποτέ.Είχαν προηγηθεί κάτι αναρτήσεις με τίτλο «I fear what is to come».Και είναι πιο επίκαιρες από ποτέ.Απόψε φοβάμαι.Φοβάμαι να γράψω την επόμενη λέξη.Απόψε δεν είναι η νύχτα που θα με πάει παραπέρα.Απόψε όλα θα μείνουν στάσιμα σα τα πολύχρωμα λαμπάκια που κρέμονται εδώ και μήνες αναμμένα στον απέναντι τοίχο.
 Κανείς δε θα τραβήξει το καλώδιο που τους δίνει ρεύμα.Κι ακόμη χειρότερα,κανείς δε θα γκρεμίσει το γαμημένο τοίχο.