Tunabunny - Genius Fatigue

 Αυτό είναι ότι έλεγα εδώ κι εδώ.Είναι οι τσιρίδες και οι κιθάρες που λείπουν από τα σημερινά stages.Είναι επανάσταση η φάση.Το έργο δε σηκώνει καμουφλάζ.Κανένα.Κι αν κρίνω από το ότι δε τις έχει πιάσει το σύνδρομο "αλλάζω τον ήχο μου προς το πιο mainstream στο δεύτερο-τρίτο δίσκο",οι Tunabunny θα γαμάνε για χρόνια ακόμη.
 Εδώ μιλάμε για μια εντελώς αντίθετη αντίληψη των μουσικών πραγμάτων.Όλο το έργο αποτελεί γροθιά στο στομάχι του κάθε χιπστερά.Με τρόπο διακριτικό όμως.Δε ξέρω αν με καταλαβαίνεις.
 Μας φτύνουν κατάμουτρα τη ποπ-ροκ σαχλαμάρα που κυνηγάμε,παρουσιάζοντας μια αληθινά εναλλακτική εκδοχή του πως θα έπρεπε να είναι τα πράγματα σήμερα στη μουσική.Ταυτόχρονα όμως,το όλο σκηνικό δε θυμίζει σε τίποτα την έπαρση και το τρόπο που εκφράζονται μπαντούλες του συρμού σε στυλ "σας δείξαμε τι θα πει Alternative Rawk"(κατά το παρελθόν οι Film) η κάτι άλλο που διάβασα πρόσφατα (κι έκλασα στα γέλια) σε μια συνέντευξη.
Ερώτηση:Πόσο δύσκολο είναι για ένα κορίτσι να τραγουδάει σε πανκ συγκρότημα;
Απάντηση:Είναι τόσο εύκολο όσο το να κοιτάς ψηλά στον ουρανό.Δε δέχομαι μαλακίες από κανέναν".
 Δεν ήταν η Siouxsie.Ήταν η γκόμενα από τους Barb Wire Dolls.Να ανοίξω το στόμα μου;Άστο,υποσχέθηκε να το κάνει κάποιος που μπορεί σίγουρα πολύ καλύτερα.Θα περιμένω.
 Στο θέμα μας.
 Δεν υπάρχει παρθενογένεση στη μουσική.Όχι πια.Ποτέ όμως δε θα πάψει να υπάρχει...εμμμ...πως να το πω;Αγνότητα.Αγνότητα ρε.Μπάντες που δίνοντάς σου το πόνημά τους,υπογράφουν από κάτω.

 «Αυτό ήταν,αυτό πονούσε τόσο καιρό,αυτό γεννήσαμε,αυτό γέρασε,αυτό σου δίνουμε.Χωρίς 15 κιλά make up και 40 πλαστικές επεμβάσεις για λόγους αισθητικής και κομψότητας.Μη γίνεσαι υπερπροστατευτικός με τα αυτιά σου.Δώστους να ακούσουν αυτό που πραγματικά θέλουν».

Κι ένα βίντεο από το πρώτο τους