The Juliets - The Juliets

Θυμάσαι τα παιδικά μας χρόνια;
Τότε στο δημοτικό που σε φίλησε ο Κωστής στο μάγουλο και του σπασα τα μούτρα απ τη ζήλια;
Που ήρθε μετά το παλικάρι με το μολύβι και το χωσε στο στομάχι μου για αντίποινα;
-ακόμα έχω αυτή τη μολυβένια μύτη σπασμένη και σφηνωμένη στο δέρμα μου-


Και λίγο πιο μετά που σου γραφα ποιηματάκια πιο όμορφα απ αυτό
Και ήμουν σίγουρος
πως θα ρθουν πιο όμορφες μέρες
και για τους δυο μας
κάποτε.


Και είπες
-Θα φύγω
και είπα
-Μη...
και είπες
-Σκατά
κι επανέλαβα το ίδιο


Κι έτρεξα και έτρεξες
Ο ένας στη πλάτη του άλλου


Πως οργανώνει τις σκέψεις του το παρελθόν,
Όταν θέλει να πικάρει το μέλλον!


Το παρόν είναι τελικά πιο όμορφο από ποτέ
Κι ας έχουμε χαθεί σε διαφορετικές διαστάσεις.
Δεν είναι αλήθεια


Ξέρεις και ξέρω
όταν υπάρχει ανάγκη μοιράζουμε τις εγκεφαλικές μας αποστάσεις
και τρίβοντας τα χέρια μας αφήνουμε παντού τα ίδια ρινίσματα μετάλλου.


Ένα αρρωστημένο ποιηματάκι
Μια κατάθλιψη ,μια φρίκη...
Ένα μελαγχολικό τραγουδάκι
-"φοβερή η απόσταση που χωρίζει τη κατάθλιψη από τη μελαγχολία" θυμάσαι;-
Και να μαστε στο φως...


Έκανε μία παύση σηκώνοντας τη κούπα του.Έκαψε τα χείλη του με καυτό τσάι.Ξεροκατάπιε τη πρώτη γουλιά της ημέρας.Χτύπησε το τηλέφωνο."Καλημέρα".Έκλεισε το τηλέφωνο και για πρώτη φορά μες τη μέρα "άνοιξε" τα αυτιά του...
Πως το λένε το κομματάκι;Α ναι...Sweetheaaaaaaaarttt....
Ξεροκατάπιε μία ακόμα...Η παύση είναι οριστική.


ΥΣ:Στη Δ. Την αιώνια παιδική μου φίλη.Άκου μωρή δισκάκι που ανακάλυψε ο δικός σου...

• GET IT