The Big Pink - Future This (2012)

Χτες ήπια αρκετά κι απ όλα.Κονιάκ,μπύρες,τσιγάρα...
Έχει αφόρητο κρύο εδώ και δε πολυβγαίνει ο κόσμος.Κάπως βρέθηκα σ ένα μαγαζί με το κολλητό μου,να πίνουμε ΜΟΝΟΙ μας και να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων.Δεν έγινα «αδερφός» αυτή τη φορά.Δε τον πήρα αγκαλιά.Δε ζήτησα συγνώμη που με φλέρταρε η κοπέλα που γουστάρει, ούτε γιατί του χρωστάω εδώ και τρία χρόνια κανα δυο χιλιάρικα.Ήταν ήρεμος και εξαιρετικά φιλικός.Και συζητήσιμος.Μιλήσαμε για τους αγανακτισμένους πολίτες και για λάθη των πολιτικών.Σταθήκαμε λίγο στη φράση «κατά το λαό κι οι άρχοντες» και σχεδιάσαμε μια μίνι επανάσταση.Σπάσαμε όλες τις τράπεζες κι όχι «τα μαγαζιά του κόσμου»,βάλαμε μια τάξη σε όλα τα υπουργεία και για να το γιορτάσουμε οργανώσαμε μια παρτούζα στο μαγαζί του,ένα τεράστιο όργιο.Ο κόσμος έπινε και γαμιόταν...
 Άρχισε να γυρίζει στο κεφάλι μου το πρόσωπο της σερβιτόρας.Είναι πολύ doll φάση.Δε τη γουστάρουν οι «γαμάτοι» της υπόθεσης γιατί είναι εξαιρετικά αδύνατη.Ένας κόπανος της είχε πει την ατάκα «όταν σε γαμάω θέλω να ακούω πλοφ-πλοφ...όχι κρακ-κρακ».Είναι το τζάνκι χωρίς να ναι.Φαίνεται κορίτσι αποφασισμένο, έτοιμο για όλα.Δε ξέρω τι και πόσο βάθος κρύβει μέσα της.Τη φαντάζομαι με τις ώρες μπροστά στον καθρέφτη, λίγο πριν βγει, να στρώνει το ρίμελ,την τούφα μία μία ξεχωριστά,να τσεκάρει τη βαφή,να σχεδιάζει τα χείλια,να διαλέγει ολοήμερα φορέματα και στιγμιαία εσώρουχα,αν με καταλαβαίνεις.Ίσως προτιμώ τους κάπως πιο ανεπιτήδευτους ανθρώπους.Εκείνους,δηλαδή,που αφήνουν και κάτι στην τύχη πάνω τους.Παρόλα αυτά παίζει να είναι καλό κορίτσι,ευαίσθητη, ψαγμένη,ευγενική,άγρια όταν πρέπει κι όλα όσα θες.Μπορεί να είναι το πιο γαμάτο πλάσμα του κόσμου,δεν αμφιβάλλω πως παίζει ΚΑΙ αυτό.Αν και ποιος το γαμάει και το βάθος με τέτοια βυζιά;Αλλο θέλω να πω.Μου άρεσε περισσότερο η εικόνα εκείνης της κοπέλας στις διακοπές,με τα ατημέλητα μαλλιά,το αφηρημένο ύφος του στυλ "φωτογράφησέ με, δεν ποζάρω, συνεχίζω να ζω".Ξέρεις...
 Δε ξέρω αν βρίσκομαι με γυναίκες για την καύλα της στιγμής ή επειδή νιώθω κάτι βαθύτερο.Και τα δυο μ αρέσουν,τα γουστάρω πολύ.Τη κέρασα ένα σφηνάκι.Ένα αυτή ένα εγώ ένα ο Νίκος.Την ώρα που το πίναμε τη κοίταγα ανάμεσα από τα δάχτυλα του χεριού μου.Κι αυτά τα δευτερόλεπτα που έκανα να κατεβάσω τη τεκίλα,την έγδυσα και την είδα μαζεμένη κουβάρι να κλαίει στη γωνία στο μπαρ.Δε καύλωσα.Δε πρόσεξε τίποτα εξάλλου.Φαίνεται ο άνθρωπος που διαπιστώνει το συγκεκριμένο βλέμμα σου.Σταματάει μαζί σου στο χρόνο και συνεχίζει ένα κλικ πίσω σου.Σα να σου στέλνει το μήνυμα.Είσαι ο leader.Ακολουθώ.Αλλά να μη φανεί στους άλλους...ξέρεις. Σηκώθηκα να φύγω.Ο Νίκος με περίμενε στην είσοδο δε ξέρω για πόση ώρα.Μου ήταν απίστευτα δύσκολο να κουμπώσω τη διπλή ζακέτα.Βγήκα στο κρύο.Ένιωσα να με σφίγγει στο στομάχι εκείνο το σφηνάκι.Ένιωσα την απώλεια.Είπαμε καληνύχτα με το Νίκο.Σκέφτηκα να γυρίσω πίσω.Δε γύρισα ποτέ στο μαγαζί όμως.Συνέχισα το δρόμο προς το σπίτι.Θυμήθηκα τη συμβουλή ενός φίλου σχετικά με τις μαλακίες που κάνω όταν πίνω.«Εμ και συ ρε μαλάκα,όλο γωνία παρκάρεις.Είναι δυνατόν να βρεις καθρέφτη το πρωί;»...
 Μπήκα στο δωμάτιο.Άνοιξα το pc.Έκλεισα το pc.Ξάπλωσα.Το κρεββάτι πιο κρύο απ το δωμάτιο.Η θέρμανση χαλασμένη από καιρό στο πάνω σπίτι.Θυμήθηκα τη μάνα μου που με παρακαλάει να κατέβω κάτω μαζί τους,στη ζέστη.Από επιλογή,δε κατέβηκα.Θυμήθηκα τη δικιά μου.Άρχισα να γελάω,σα να ναι η τελέυταία φορά και σα να ήθελα να τσιμεντάρω το χαμόγελο,να το χω να θυμάμαι.Μεταξύ μας,άρχισα να κλαίω.Όχι από επιλογή.Ένιωσα την απουσία.Ένιωσα την ανάγκη.Ένιωσα...
ΥΓ:Το δισκάκι τρελή ποπιά.Θα το ξεσκίσω φέτος.