Θα μπορούσε η ζωή μου να είναι σαν αυτό το δισκάκι.Να χει λίγη από την ομορφιά του.Να μη θέλει να με εκδικηθεί.Απλά πράγματα.Τρυφερότητα (χάλια λέξη;).Αγάπη.Μελαγχολία (ακόμη πιο χάλια λέξη;).Απλότητα.Γιατί πρέπει συνήθως ένα κι ένα να ΜΗ κάνει δύο;Γιατί δε βγαίνουν οι αριθμοί;Γιατί πρέπει να παραδεχτώ ότι πάσχω;Τι είναι η λέξη παραδοχή;Μια χάλια λέξη είναι κι αυτή,που μετουσιώνεται σε κείνο το συναίσθημα της αποξένωσης (ναι συναίσθημα είναι η αποξένωση το ξέρεις).Γιατί πρέπει να γυρίζω στο κρεββάτι σα το λεπτοδείκτη του ρολογιού όλο το βράδυ;Γιατί να μου ξεσκίζουν τις σάρκες ατάκες του τύπου «είσαι μόνο 28»,«τα πράγματα θα αλλάξουν θα το δεις»,«πήγαινε σ έναν ειδικό»,«υποσχέσου να μη πιεις ξανά»...
Αυτό το δισκάκι με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν αγαπάω τον εαυτό μου.Τον μισώ ολοκληρωτικά.Και μου το ανταποδίδει μέρα - νύχτα.
Καλημέρα.Χαρείτε λίγο.Υπάρχει κάποιος σε πιο σκατά φάση από τη δικιά σας.
ΥΓ:Ο διάβολος της παραπάνω εικόνας είναι δημιούργημα μιας πολύ καλής φίλης.Έχασε τα κέρατά του από μια πτώση στο σεισμό του 99.Γαμώτο δε θυμάμαι να χασα κάτι το 99 και γω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου