TRUST - TRST (2012)

 Ήταν περίπου 10 το βράδυ όταν χτύπησε το κουδούνι.Κοίταξε απ το «ματάκι» της πόρτας και διέκρινε τη φιγούρα ενός φίλου να στέκεται ακριβώς πίσω της.Άνοιξε τη πόρτα και τον υποδέχτηκε στο μικρό καθιστικό του φοιτητικού του σπιτιού.Παραμέρισε τα άπλυτα ρούχα που σκέπαζαν το καναπέ και του πρόσφερε μια θέση.Στο ραδιόφωνο έπαιζε μια επιτυχία του Luis Armstrong η κάτι τέτοιο.
 Έστριψε ένα.Χαχάνισαν για ώρα κι αποφάσισαν να επισκεφτούν το κέντρο της πόλης.Ένα ένα τα μαγαζιά που πουλούσαν φτηνό αλκοόλ.Φτηνό λόγω έλλειψης οικονομικής άνεσης,όχι από επιλογή.Φόρεσε βιαστικά ένα φθαρμένο blue jean και μια μπλούζα μαύρη που έγραφε σε τρελή κόκκινη γραμματοσειρά τη φράση «Love Music/Hate Racism».
 Άλλαξαν τρία ίσως και τέσσερα διαφορετικά μαγαζιά,δοκιμάζοντας ότι φτηνό κρασί υπήρχε.Ακόμη κι όταν τα στομάχια τους δεν ήταν πια σε «φάση»,δε κατάφεραν να αρνηθούν ένα τεταρτάκι ρακόμελο,κερασμένο από τη σερβιτόρα που τους έκανε τα γλυκά μάτια.Σήκωσαν τα σφηνοπότηρα στον αέρα και είπαν «αυτό είναι το τίμημα του να σαι ωραίος».Και με μια κίνηση που θύμιζε στιγμιότυπο βουβής ταινίας,το κατέβασαν σε χρόνο μικρότερο από τη ταχύτητα του φωτός.Ήταν η ώρα τέτοια.Ο λάρυγγας δεν ένιωθε τίποτα πια.
 Επιστρέφοντας είπαν μερικά χυδαία ανέκδοτα,κάναν μια ακόμη μίνι επανάσταση και καληνύχτισε ο ένας τον άλλο με δυο σταυρωτά φιλιά.«Για πάντα αδέρφια» είπε ο φίλος,«για πάντα αδέρφια» απάντησε και κείνος.
 Φτάνοντας στη πολυκατοικία που φιλοξενούσε το διαμέρισμά του,είχε κατα νου μόνο το ζεστό κρεββάτι του.Μπήκε στο παλιό ασανσέρ.Δεύτερος όροφος.Στάθηκε έξω απ τη πόρτα.Δοκίμασε όλα τα κλειδιά που είχε μαζί του.Τίποτα.Η πόρτα δεν άνοιγε.Δοκίμασε ξανά.Το πράσινο με το τετράγωνο κεφάλι και μετά εκείνο το ασημί που είχε χαραγμένο το τηλέφωνο του κλειδαρά πάνω του.«Σκατά»...μουρμούρισε κι έκατσε για λίγο στο κάσωμα της πόρτας.Η πήρε τα κλειδιά κάποιου άλλου,η κάτι έπαθε η κωλόπορτα.6 το πρωί.Σηκώθηκε όρθιος.Προσπάθησε να συγκεντρωθεί μήπως και βρει την άκρη.Άλλα 5 λεπτά σκέψης.Πήρε φόρα και βγάζοντας τον αριστερό ώμο στην επίθεση άρχισε να ορμάει στη πόρτα σα μαινόμενος ταύρος.Δεν είχε σημασία τίποτα άλλο παρά το κρεββάτι του εκείνη την ώρα.Κι όσο εξουθενωμένος ήταν τόσο πιο δυνατά τη χτύπαγε.
 Μπαμ...μπαμ....μπααααααααααααααααμ...Η πόρτα υποχώρησε κι εκείνος σαν πρωταγωνιστής σε αστυνομικό θρίλερ βρέθηκε ανάμεσα από σπασμένα ξύλα και διαλυμένους μεντεσέδες στο εσωτερικό του σπιτιού.Κοίταξε δεξιά αναζητώντας το δωμάτιό του.Τίποτα.Κοίταξε αριστερά και διέκρινε τη φιγούρα ενός τρομαγμένου άντρα που κράταγε ένα κουζινομάχαιρο στο τρεμάμενο χέρι του να τον κοιτάει απειλητικά.«Έτσι εξηγείται το λάθος κλειδί»,σκέφτεται πέφτοντας ταυτόχρονα στα γόνατα.
 -Φίλε συγννννννώωωωωωωωμηηη....συγνώμη φίλε.Λάθος όροφος...
 Δεν ήξερε...να γελάσει...να κλάψει.Αποφάσισε να του γυρίσει τη πλάτη και να ανέβει στο τρίτο.Έφτασε στο διαμέρισμά του.Το κλειδί ταίριαξε με ευκολία.Η πόρτα άνοιξε αβίαστα.Γδύθηκε.Βούρτσισε τα δόντια του και λίγο πριν πέσει για ύπνο,άκουσε φασαρία στη πολυκατοικία.Άκουσε το τύπο από το κάτω διαμέρισμα να μιλάει έντρομος στο διαχειριστή.Άκουσε το διαχειριστή να λέει τη φράση «το κωλόπαιδο απ το τέταρτο ήταν,να καλέσουμε την αστυνομία».Ακούμπησε με τη πλάτη στο τοίχο.Εκείνη τη μέρα είχε ξυρίσει το κεφάλι του (θύμα χαμένου στοιχήματος κι έτσι)και δε τον γνώρισε ο τύπος απ τον δεύτερο.Αποφάσισε να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά.Μάζεψε τα κομμάτια του και κατέβηκε ξανά στο δεύτερο,φορώντας μόνο ένα σώβρακο.
 -Ηρεμήστε παιδιά.Εγώ ήμουνα.Αλλά δεν είναι ώρα τώρα να το συζητήσουμε.Ας πέσουμε για ύπνο και τα λέμε αύριο.Προς Θεού μη καλέσετε τη γαμημένη αστυνομία.Δεν υπάρχει λόγος.
 Η γυναίκα του διαχειριστή δαγκώθηκε.Στάθηκε λίγο πιο πίσω και τον κοίταγε σχεδόν γυμνό να στέκεται εκεί μπροστά της και με αφοπλιστική ειλικρίνεια να εξομολογείται τα καμώματά του.Ο διαχειριστής έριξε κανα δυο πνιχτά μπινελίκια ανάμεσα απ τα δόντια του.Ο τύπος απ τον 2ο όροφο του σφιξε το χέρι δίνοντάς του συγχαρητήρια.
-Φίλε μπράβο σου,δε το χω ξαναδεί αυτό το πράγμα,του μουρμούρισε.
 Αφού η συνάντηση έληξε,επέστρεψε στο δικό του διαμέρισμα για να δει τι;Η γαμημένη κωλόπορτα έκλεισε.Και τα κλειδιά είναι μέσα στο σπίτι.Κι αυτός στέκεται εκεί απέξω με το βρακί.Αναρωτιέται τι έκανε λάθος.Πόσο loser φάση θεέ μου.Σκέφτεται να τρέξει γρήγορα σ ένα φίλο,μα ο ήλιος έχει ήδη βγει και η πόλη έχει επανέλθει στη καθημερινότητά της.Κάθεται στο κάσωμα.Προσπαθεί να ηρεμήσει.Ξαφνικά του σκάει η εικόνα με το ζεστό του κρεββάτι.Παίρνει φόρα και Μπααααααααααααααααααααααααααααααααααμ
 Την άλλη μέρα σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε το φίλο του.
 -Καλημέρα.
 -Καλημέρα.Πως και τόσο νωρίς;
 -Τάβλι έχεις;
 -Τι τάβλι ρε μαλάκα;Ναι έχω
 -Ωραία.Έρχομαι να παίξουμε πόρτες...
 Τριάντα χιλιάρικα ζημιά για δυο σπασμένες πόρτες.Πιο γαμάτος πεθαίνεις...
ΥΓ: Thanks @ Raggedy Man για το δισκάκι.Μέτρησε.