Porcelain Raft - Strange Weekend (2012)

 Ξυπνάς το μεσημέρι.Κοιτάς δίπλα σου.Το μισό κρεββάτι άδειο.Σηκώνεσαι με δυσκολία.Βουρτσίζεις τα δόντια σου,πλένεις το πρόσωπό σου.Αφιερώνεις κάποια δευτερόλεπτα στο καθρέφτη.Εξερευνώντας το είδωλο που κάνει ακριβώς τις ίδιες κινήσεις με το πρόσωπό σου κάνεις σκέψεις του τύπου «δεν είμαι αυτό που βλέπω».Ρίχνεις μια ματιά στο σκουριασμένο ξυράφι,που στέκει ακούνητο για χρόνια δίπλα απ την οδοντόβουρτσά σου.Ποια η χρησιμότητά του;
 Ο στρατός σ έκανε να μισήσεις τα ξυράφια.Όταν αυτά σκίζουν το παγωμένο πρόσωπό σου με τη βαρβαρότητα που ένας σφαγέας αποτελειώνει τα πρόβατα το Πάσχα,για έξι γαμημένους μήνες,δε σου αφήνουν κι άλλη επιλογή.Σηκώνεις τα μανίκια σου και κοιτάς τα σημάδια στο μέσα μέρος του καρπού σου.Δυο ευθείες σχεδόν παράλληλες γραμμές,που είναι εκεί για να σου θυμίζουν πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα,αν εκείνη τη μέρα δε σε προλάβαιναν στις τουαλέτες του ΑΝ.
 Δεν αναγνωρίζεις αυτό το καρπό πια.Ίσως φταίει που οι γραμμές είναι παράλληλες.Ίσως πάντα να σε κούραζε η επίγνωση της πορείας.Οι γραμμές αυτές ποτέ δε τέμνονται.Το χεις μάθει μικρός στη γεωμετρία.Όσο και να τις προεκτείνεις  θα συνεχίζουν το παράλληλο ταξίδι τους.
 «Ένα crash θέλω»,σου χε πει εκείνο το σιχαμένο απόγευμα.«Κάτι να με εκτροχιάσει,να με βγάλει εκτός πορείας».Και προσπάθησες να εκτοπίσεις τη μάζα της με μαλαγανιές και λοιπές μπαγαποντιές.Εις μάτην...
 Χαμηλώνεις το βλέμμα.Καρφώνεσαι με ένταση στο πλακάκι ανάμεσα στις φθαρμένες σου παντόφλες.Με μια απότομη κίνηση κοιτάς ξανά το είδωλό σου στο καθρέφτη.Ακόμη να ταυτιστείς μαζί του.Ακόμη να αναγνωρίσεις τις σακούλες κάτω απ τα μάτια η το σημαδάκι που σου άφησε εκείνη η παιδική αρρώστια με τα σπυριά,στο μέτωπο.
 Κοιτάς το σκουριασμένο ξυράφι.Κάνεις μια να το πιάσεις.Δειλιάζεις.Κάνεις δύο,και σε διακόπτει η φωνή της μάνας που σε καλεί για μεσημεριανό.«Στη τρίτη καίγεσαι»,της απαντάς όλο νεύρα.Το παίρνεις στα χέρια σου.Χαϊδεύεις με το δείκτη του δεξιού χεριού τη κόψη του.Το καμαρώνεις.Κοιτάς για μια τελευταία φορά το καθρέφτη.Η φωνή της μάνας σε διακόπτει για μια ακόμη φορά.Δεν απαντάς.Αρχίζεις να αναγνωρίζεις τις κινήσεις των χειλιών σου.Κάτι απ αυτό το είδωλο είναι και δικό σου πια.Ανοίγεις το κουβαδάκι με τα κωλόχαρτα και το στέλνεις κι αυτό εκεί που θα πρεπε να ταν από καιρό.Και υπόσχεσαι ότι είχες υποσχεθεί και σε κείνη τη παιδική φίλη,χρόνια πριν.Να μη ξαναμπείς σε διλήμματα με ξυράφια και λοιπά αιχμηρά αντικείμενα.
 Η μάνα σε καλεί για τρίτη φορά.«Στη τρίτη κάηκες»,ψιθυρίζεις κι ύστερα φωναχτά,«έρχομαι ρε μάνα,έρχομαι»...
ΥΓ: Διαβάζοντας suicide dots βρίσκεις διαμάντια σα κι αυτό το δισκάκι.