ταβάνι αντί ως συνήθως να χαμηλώνει,ξεμακραίνει.Υψώνεται σα δεύτερος ουρανός και απλώνει τριγύρω και μέσα του χρώματα.Είναι οι στιγμές μετά τη καταιγίδα.Ναι ρε...δε βρέχει ποτέ τότε.Μόνιμη ξαστεριά.Και έχει την ιδιότητα να μη φυλακίζει τα πουλιά.Παγιδεύει κι αναδεικνύει το κάθε ουράνιο τόξο,γεμίζοντας με δαύτα ακόμα και τους ορίζοντες.
Απόψε το χαζεύω και δε το χορταίνω.Ούτε αυτό,ούτε το λατρεμένο συναίσθημα της έκστασης που με χτυπάει στο -δασύτριχο- στήθος μου...
YΓ:Η λέξη δισκάρα περιττή...Θα το βρεις εύκολα στο mediafire.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου