Νιώθω ασήμαντος κι αδύναμος,ένας μαλάκας και μισός εξαιτίας της καθημερινής μου απόρριψης και ξαφνικά αρχίζω να γίνομαι κάποιος και ξενερώνω.Που μου δίνουν συγχαρητήρια άσχετοι στη δουλειά για αυτά που γράφω,για το τρόπο που εκθέτω τα παράπονά μου,τις σκέψεις μου,για τη μουσική μου...
Κουράζομαι απ αυτή τη μικρή και ασήμαντη ευτυχία της αναγνώρισης...της επιτυχίας αν θες.Κουράζομαι στη σκέψη ότι μπορεί μια μέρα να με ξέρουνε και οι πέτρες.Δε ξέρω αν θα γούσταρα.Και γαμώτο είναι ακόμη πολύ νωρίς για αποφάσεις.Δε ξέρω τι θα θελα να διαλέξω.Ανάμεσα στα δύο.
Χωρίς πλάκα τώρα.Τι να είναι προτιμότερο αλήθεια;Η ασημαντότητα ή η αναγνώριση;
ΥΓ:Απλή διατύπωση σκέψεων είναι.Δε ψωνίστηκα,όχι ακόμα! :)
ΥΓ2:Τσέκαρε τους Jezabels.Αγαπάω πολύ το Australia,πως να μου ξεφύγουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου