4.13.2011

The Sea and Cake - The Moonlight Butterfly

 Η μουσική είναι ένα τεράστιο νησί. Πανέμορφο...κάποιοι λένε πως είναι νησί της Καραϊβικής.Άλλοι τη παρομοιάζουν με κάποιο απ' αυτά του Ιονίου.Δεν έχει σημασία.Αρκεί το νησί αυτό να 'χει γαμάτες παραλίες.Και το νησί "μουσική" έχει ρε...Άλλες απότομες και βραχώδεις,φάση ακούς το κύμα να σκάει πάνω της με μανία και άλλες γαλήνιες και ερημικές.Παραλίες που ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δε περίμενες να συναντήσεις.
 Λοιπόν επειδή έχει παιχτεί μια κάποια κουβέντα γύρω από τα blogs και τη μουσική γενικότερα,αν δηλαδή πρέπει να ακούς όσο το δυνατόν περισσότερη μουσική γίνεται...ή πόσο δυστυχισμένος είναι κάποιος που δε μπορεί να ακούσει τα πάντα,θα πω το εξής.
 Δε με νοιάζει και δε θέλω να ακούσω "τα πάντα".Δε γίνεται και δε στενοχωριέμαι γι αυτό καθόλου. Γουστάρω το δισκάκι που ακούω,να το ακούω.Ολόκληρο και χωρίς παύσεις.Δε μ αρέσει να αφήνω ένα δίσκο στη μέση γιατί δεν υπάρχει λόγος.Δε με πειράζει να φάω στη μάπα ένα ολόκληρο δισκάκι μαλακία.Το χω πάθει άπειρες φορές.Όμως ακόμα και στο βόθρο με τα σκατά βρίσκεις το προσωπικό σου διαμαντάκι πολλές φορές (βλέπε Reading Rainbow - Always on my Mind).
 Ένα πράγμα μου τη δίνει.Και είναι κάπως παράλογο.Αρκετά παράλογο μάλλον.Πάμε με τη σειρά λοιπόν.
 Η μουσική είναι ένα πανέμορφο νησί με πολλές παραλίες (μπλα μπλα)...Σου χει κάτσει ποτέ να πατήσεις σε κάποια εντελώς ερημική;Δυο χιλιόμετρα παραλία ρε παιδί μου...απάτητη.Δεν έχει λακκούβες η άμμος παρά μόνο εκεί που πατάς εσύ...πρώτος.Δεν έχει σκουπίδια γιατί κανένας μαλάκας δε πέρασε από κει να πετάξει τη παπαριά του.Και είσαι full γεμάτος.Και το ένα συναίσθημα πετιέται μετά το άλλο,σκάει στη θάλασσα και κάνει πάταγο.Και σκάει το ηλιοβασίλεμα σε κάποια φάση κι ανοίγεις μια μπύρα.Και πέφτει ο ήλιος και στρίβεις ένα...Και χαζεύεις το φεγγάρι και τα αστέρια.Το δικό σου φεγγάρι τα δικά σου αστέρια ρε...

 Γαμώ;Αυτά συνήθως νωρίς.Το Μάη.Μετά έρχεται το καλοκαίρι ρε.Και σκάνε οι κάφροι και τα μαλακισμένα μαζί με σένα.Και η άμμος δεν είναι πια απάτητη,και τα σκουπίδια χαλάνε την όλη αρμονία ρε...το ηλιοβασίλεμα...το φεγγάρι και τ αστέρια...τίποτα δικό σου.Σου μαγαρίζουν το κόσμο οι βάρβαροι.Κάπως έτσι και με τη μουσική.Αν το κάθε δισκάκι είναι μια παραλία σ αυτό το όμορφο νησί,βγάλε τα συμπεράσματά σου.

 Έτσι το νιώθω...μπορεί να λέω και μαλακίες.Σίγουρα αν το νομίζεις αυτό δεν έχεις πατήσει στη πιο ερημική παραλία του κόσμου.Δε νιώθεις ... απλά περνάς μια τον Αύγουστο,αφήνεις τα σκουπίδια σου...και φεύγεις!

ΥΣ:Το κειμενάκι αυτό προοριζόταν για Six Organs of Admittance - Asleep On The Floodplain αλλά έχει γίνει ήδη αξιόλογη ανάρτηση εδώ.Ακούστε το το δισκάκι ρε...δεν υπάρχει.



1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

elefantaaaaaaaaaaaas!