Αυτοί έχουν κάτι ιδιαίτερο χωρίς να έχουν.Η παραγωγή του δίσκου είναι χάλια κι αυτό γιατί ίσως να την έκαναν και σπίτι τους.Ντάξει δε με ξετρέλαναν με τίποτα.Απλά το ανέβασα γιατί μου θύμισε πολύ τα 16 μου.Κιθάρα,πηγαδάκια,κι άραγμα πάντα βράδυ και πάντα εξοχή.Καταθλίψεις ,μουσικές ,τα πρώτα ξίδια ,ανεκπλήρωτοι έρωτες και μια γαμημένη τρύπα στο στομάχι που με ταλαιπωρεί ακόμα μερικές φορές. Όταν γυρνάς τόσο πολύ το χρόνο πίσω (ντάξει μια 12ετία έχει περάσει δεν είναι δα και μισός αιώνας) μπαίνεις σε σκέψεις του τύπου "τώρα τι σκατά κάνω;Για ποιο λόγο στεναχωριέμαι;Και τι δουλειά έχει αυτή η συννεφιά πάνω από το κεφάλι μου;".
Τελικά ο μόνος λόγος να συνεχίσεις έτσι τη ζωή σου είναι τουλάχιστον ηλίθιος (σόρυ κι όλας ευαίσθητα πλασματάκια). Απλά θα φτάσεις να κάνεις ένα παρόμοιο ... απολογισμό (;;;) μετά από δέκα χρονάκια και θα γελάς με τις τωρινές συμφορές σου. Ίσως πάλι πρέπει όλο αυτό να κάνει το κύκλο του.Αν είσαι τέτοιο μέταλλο ανθρώπου καταλαβαίνεις.Πέφτεις σηκώνεσαι ξαναπέφτεις ξανασηκώνεσαι...έτσι...χωρίς κόμμα ανάμεσα.Ακατάπαυστα...το μόνο που αλλάζει είναι η ταχύτητα.Πότε πέφτεις σαν αετός,χτυπάς,σηκώνεσαι αργά ζαλισμένος...και μερικές φορές έχεις πιο ομαλή πτώση και σηκώνεσαι αμέσως. Κάψιμο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου