εγκεφαλικά κύτταρα ένα προς ένα και σου θυμίζουν πρόσωπα που απογοήτευσες στο άμεσο παρελθόν.Μοιράζουν καταθλίψεις δεξιά κι αριστερά όπως αδιακρίτως μπορεί να χεις κάνει και συ.Εσκεμμένα η όχι.
Σου θυμίζουν τις δικές σου εφηβικές καταθλίψεις,όλη εκείνη τη punk προπερίοδο της ζωής σου.Την ανάγκη και την κίνηση που κάνεις να τη πιάσεις απ τα μαλλιά εκεί στα 16 με 17.Τη τρύπα στο στομάχι που σου άφησε η συγκεκριμένη ηλικία και τα πράγματα που δεν έκανες,που ποτέ δεν είναι αργά αλλά ποτέ δε θα καταφέρεις.Προβάλουν μεθυσμένα βλέμματα και βρώμικες ανάσες από καπνό και αλκοόλ.Τσαλακωμένα πρόσωπα στο καθρέφτη...επανάσταση...μιζέρια.
Κάποιες μελωδίες γράφτηκαν για να σου υπενθυμίζουν ότι η ζωή είναι όμορφη.Γενικά.Όχι απαραίτητα η ζωή σου.Ίσως οι ζωές των άλλων.Ίσως και καμία.
Κάποιες μελωδίες είναι το χέρι που σου έδινε ώθηση μικρό παιδί στις κούνιες η το χαμόγελο της μάνας σου στη βρεφική σου ηλικία.Κάποιες μελωδίες είναι απώλεια.Και απουσία...τεράστια απουσία.Όταν η απώλεια γίνεται απουσία ,αυτές σου ζεσταίνουν τη πεποίθηση πως κάποτε θα είσαι εσύ ο νικητής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου