τα δέντρα είναι ζωντανοί οργανισμοί με τα κεφάλια μέσα στο χώμα.Κάθε δέντρο και τα δικά του εντελώς ξεχωριστά μάτια.Άλλο τον κοίταζε με κείνο το μελαγχολικό βλέμμα ,γνώριμο από το βραδινό κοίταμα στο καθρέφτη του μπάνιου του κι άλλο ζωηρά και με νάζι.Η ουσία είναι πως το καθένα ήθελε κάτι να του πει.Κοιτάζοντάς τον...
Άνοιξε ένα μπουκάλι tanqueray,και το ανακάτεψε στο ποτήρι με το πάγο με λίγη λεμονάδα.Κατέβασε το μισό ποτό του με τη πρώτη κι όλας ρουφηξιά και την έπεσε στο κρεββάτι κοιτάζοντας το κατάλευκο ταβάνι του.Δε μετάνιωσε ποτέ που δεν έβαψε το ταβάνι.Του άρεσε να κοιτάζει το φως της λάμπας και αμέσως μετά να κάνει ταξίδι την κάθε οφθαλμαπάτη,την στρέβλωση του φωτός στο λευκό ταβάνι.Αυτό έχει το λευκό!Μπορείς εύκολα να ζωγραφίσεις πάνω του ότι θες...
Και θυμάται...θυμάται καθαρά,τον αέρα που ταξίδευε στις κορυφές εκείνων των δέντρων.Θυμάται τη σκέψη που έκανε να τον ζωγραφίσει μια μέρα.Μα πως στ αλήθεια μπορεί κανείς να ζωγραφίσει τη συνεχόμενη διάβαση των ανέμων;Και κείνο το διαολεμένα όμορφο ήχο;
"Φφφφφφφφφ"....ξεφύσηξε
Η ώρα πήγε πρώτα τρεις και μετά τέσσερις.Το μπουκάλι με το τζιν κατέβηκε αισθητά...μάλλον κάτω απ τη μέση.Ο Bob κουράστηκε απ την υπερπροσπάθεια και έγειρε να κοιμηθεί με ένα αίσθημα αποτυχίας και με την ελπίδα του πως κάποια μέρα θα γίνει πραγματικός καλλιτέχνης να κατακερματίζεται οριστικά κι αμετάκλητα.
ΥΓ:Το δισκάκι των dum dum girls έρχεται να μας θυμίσει πως το καλοκαίρι είναι ακόμη εδώ...
ΥΓ2!Πώς γαμάει έτσι η sub pop;
2 σχόλια:
Tanqueray rules...
Πάθος...
Δημοσίευση σχολίου