Snowman - Absence

 Καθώς οι μελωδίες συναλλάζονται τις όμορφες σκέψεις σου,δε μπορείς
να κρατηθείς.Θες να το βάλεις στα πόδια.Να μη ξέρεις και να μη θυμάσαι τη διαδικασία αυτή.Δε θες να ξεπουλήσεις τίποτα.Κανένα κομμάτι του εαυτού σου.Καμία επιθυμία,κανένα συναίσθημα.Νιώθεις την ανάγκη να τα αγκαλιάσεις σφιχτά,και να τα πνίξεις εκστασιασμένος από τη λατρεία σου γι αυτά.

 Τα νιώθεις δικά σου,ολοδικά σου...πιο δικά σου από ποτέ.Και μη σου φαίνεται παράξενο.Ίσως πάντα να ήσουν κάπως κτητικός με τα συναισθήματά σου.

 Ψάχνεις να βρεις κρυψώνα,να τα προφυλάξεις από τα χρώματα,τις σειρήνες και τα απότομα βλέμματα.Τελικά βρίσκεις.Χαμογελάς.Ανοίγεις την αγκαλιά σου να τα αφήσεις στην ασφάλεια του καταφυγίου.Δεν αναπνέει κανένα.Είναι νεκρά.Φαίνεται νεκρά ήταν εδώ και ώρα.Ενώ εσύ έτρεχες για να τα γλυτώσεις απ αυτές τις μελωδίες.

 Κοιτάς τον ουρανό.Έχει πάρει αυτό το κοκκινωπό χρώμα που έχει η άμμος στην έρημο και η ηφαιστειακή λάβα. Πολύ μακριά στον ορίζοντα διακρίνεις πολύχρωμα πουλιά. Σου χαμογελούν και συνεχίζουν να απομακρύνονται.

ΥΓ: Την ώρα που έφτανε στα αυτιά μας το δισκάκι των Snowman οι ίδιοι ήταν πια φαντάσματα.