Naked On The Vague - Twelve Dark Noons (Sacred Bones, 2011)

 Με κάποιο τρόπο τέρμα οι συμφορές για σήμερα.Τέρμα οι ιστορικές αναδρομές και η απόλυτη χαρτογράφηση
ενός ήδη κουρασμένου εγκεφάλου.Με τους Naked on the Vague η απόλυτη ευτυχία δεν είναι πια κάτι ανέφικτο.Έχουν την ενέργεια και το τρόπο.Σου δημιουργούν δαιμονισμένες μικροεντάσεις και απέραντο αίσθημα ευφορίας.Από τις κιθάρες τους ξεπροβάλλουν χαμογελαστά πρόσωπα και συναισθήματα.

 Το πρώτο άκουσμα του δίσκου σε προετοιμάζει.Σε ρωτάει "μεγάλε θες να περάσουμε καλά;Άραξε στο καναπέ σου κι άκου αυτό".Κι όσο περνάει η ώρα οι ανάσες γίνονται πιο γρήγορες,αλλά όχι σε σημείο πανικού.Εκεί που πας να συνέρθεις από τη μίζερη διαδικασία που έχεις μπει εδώ και κάτι ώρες,τελειώνει.Και πατάς repeat.Κι αρχίζουν να σκάνε μύτη τα χαμόγελα που προανέφερα.Κι αυτή η απόλυτη γαλήνη που συνοδεύεται μοναδικά με κάποια ψυχασθένεια.Και λες "εδώ είμαστε"."Κούνα το πόδι σου αγόρι μου στο ρυθμό.Έτσι μπράβο...".