Η μουσική ρέει άφθονη και φέτος.Μετά από αυτό το review υπάρχει η σκέψη να κάνω ανάρτηση αλλά πέντε που έχω κατασταλάξει ότι
αξίζουν ένα άκουσμα.Συν το ότι πρέπει να ακούσω κάμποσα ακόμη και να ξεδιαλέξω ότι κατά τη γνώμη μου αξίζει.Και φαντάσου εδώ και 15 μέρες ασχολούμαι αποκλειστικά με το blog.
αξίζουν ένα άκουσμα.Συν το ότι πρέπει να ακούσω κάμποσα ακόμη και να ξεδιαλέξω ότι κατά τη γνώμη μου αξίζει.Και φαντάσου εδώ και 15 μέρες ασχολούμαι αποκλειστικά με το blog.
Ντάξει ρε δε γκρινιάζω.Για να είμαι ειλικρινής μακάρι να χα τη πολυτέλεια του χρόνου γιατί διάθεση υπάρχει,να ασχολούμαι με τις μουσικάρες όλο το χρόνο.Έρχεται Σεπτέμβρης όμως και η καθημερινότητα θα με γυρίσει πάλι στα ίδια.
Θα τα πούμε αργότερα τα υπόλοιπα.
Λοιπόν οι We are the storm μας χάρισαν φέτος ένα υπέροχο ντεπούτο.Κλασσικός indie ήχος κιθαριστικά ξεσπάσματα και γενική αναμπουμπούλα.Αν έχουν ένα μείον είναι ότι όσο προχωράει ο δίσκος σε κουράζουν τα φωνητικά του τυπά.Ε μη τα θέλουμε κι όλα τέλεια.Πάντως δεν είναι δύσκολο δισκάκι.Κάθε άλλο.Κάποιες φορές μάλιστα τραβολογιέται και προς mainstream μεριά.
Εν κατακλείδι,δε μιλάμε για το δίσκο της χρονιάς,αλλά για ένα δισκάκι που δε θα χάσεις το χρόνο σου αν το ακούσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου